احسان درخشانی نمایشنامه صالحان (صلحا) اثر آلبر کامو، روایت برشی از تاریخ مسکوست که به طور تاثیر گذاری مخاطب را به فکر، پیرامون سوال “آیا هدف وسیله را توجیه میکند؟” سوق میدهد. گروهی از تروریست‌ها(از حزب سوسیالیست انقلابی) در فوریه‌ی سال ۱۹۰۵، دست به تلاشی سازمان‌یافته برای سوءقصد به جان ولیکی کنیاز سرگئی، عموی تزار، زدند اما حضور دو کودک برنامه ترور را به تعویق می اندازد.
دیدن نمایش این اثر، در چند ماه پس از جنبش اخیر و دوران بازداشتم، برایم به سان نوش داری بود که شاید هنوز به مرگ سهراب نرسیده و برایم مرزهای خشونت برای تغییر را روشن تر کرد. در حین نمایش، هم گریستم و هم دچار وجد فهم بیشتر شدم. به نظر من به عنوان یک کنش گر اجتماعی-سیاسی، پاسخ به این پرسش که تا کجا و با چه معیار هایی خودی را از غیر خودی تمییز دهیم و برای رسیدن به جامعه ای بهتر چه حدی از شمشیر را از غلاف بیرون کنیم به ثمر بخشی و آبروی جنبش اخیر بسیار کمک خواهد کرد.
کامو اسم این نمایشنامه را از روایت عبری اقتباس کرده و اعتقاد بر این بوده که در هر نسل 36 نفر به دنیا می آیند که بار رنج جهان را به دوش بکشند و جان فدای پلیدی بشوند. این افراد را به روایت یهودیان فارسی زبان، صلحا یا صالحان می نامند. ظاهرا در این روایت مجوز کشتن، برای رسیدن به عدالت داده شده ولی انگار پیشرفت اخلاق و گسترش معیارهای آن، عملی کردن این تجویز عهد عتیق را برای انسان مدرن امروزی دچار تردید کرده است. یاد جمله معروف افتادم که در جنگ با اهریمن، باید مراقب بود که خود تبدیل به آن نشویم.
